Voor de zomer deed ik met mijn team een cursus storytelling. We vertelden elkaar verhalen over momenten waarop de SDG’s voor ons echt gingen leven. Voor mij kwam het besef van de kracht van de SDG’s in New York, vlak voor de doelen er door de VN werden aangenomen in 2015.
Door nationaal SDG-coördinator Sandra Pellegrom
In september van dat jaar was ik net aangekomen in New York om op de Nederlandse vertegenwoordiging bij de Verenigde Naties te helpen met het voorbereiden van de jaarlijkse Ministeriële Week. Dat is de week waarin de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (VN) officieel wordt geopend.
Alle staatshoofden en regeringsleiders komen dan naar New York komen om de lidstaten toe te spreken. In die week zou op 25 september ook de SDG-top plaats vinden, waarbij de SDG’s zouden worden aangenomen.
Een paar dagen ervoor kregen we met collega’s van de Nederlandse missie een rondleiding door het VN-gebouw door iemand van de beveiliging. Zij liet ons zien welke toegangen open, afgesloten of extra beveiligd zouden zijn. Zo konden wij later de Nederlandse VIP-delegatie beter kunnen begeleiden.
Imagine
Onze gids wilde ons laten zien welk balkon van de grote vergaderzaal toegankelijk zou zijn voor ambtenaren. Toen we daar binnenliepen, bleek echter dat er een gesloten repetitie gaande was voor de opening van de SDG-top.
Muziek begon te spelen en een zangeres begon juist een lied te zingen: de klanken van ‘Imagine’ van John Lennon klonken uit de mond van niemand minder dan Shakira. Ademloos en bijna tot tranen geroerd stonden we te luisteren. Terwijl de gids probeerde om ons zo snel mogelijk weer weg te krijgen. Het was immers niet de bedoeling dat iemand deze verrassing al voor de opening van de top te zien kreeg.
Terug op kantoor las ik de resolutie waarmee de doelen worden aangenomen nog eens met aandacht door. Het was alsof in die tekst de droom van John Lennon tot leven kwam. Een visie op een wereld waarin ieder mens in welzijn en waardigheid kan leven. Een planeet die we ook voor toekomstige generaties weer gezond maken en waarop we zorgen voor duurzame vrede en welvaart. Hoe bijzonder was het dat al die landen het eens waren geworden over zo’n inspirerend toekomstplan voor de mensheid!
Ik heb zelf een aantal jaar mogen onderhandelen voor Nederland in de VN. Het is op zijn zachtst gezegd niet makkelijk om tot consensus te komen over de meeste onderwerpen. Dat is zeker het geval bij voorstellen die echt heel ambitieus zijn.
Toch is de 2030 Agenda voor Duurzame Ontwikkeling daar wel in geslaagd: alle 193 lidstaten van de VN hebben zich uitgesproken voor het ‘transformeren van onze wereld’. Geen wonder dat de VN in 2015 de adoptie van de SDG’s met zo’n prachtige bijeenkomst – met Shakira, Angelique Kidjo, de paus en al die andere wereldleiders – markeerde. Het is dan ook een van de grote successen van de wereldgemeenschap.
Positieve boodschap
Zes jaar later heeft de SDG-agenda nog niets aan kracht ingeboet. Integendeel. Door wat we om ons heen zien gebeuren, staat de urgentie steviger op ons netvlies dan ooit. In deze onzekere tijd bieden de doelen houvast over wat er moet gebeuren en hoop dat we het samen voor elkaar kunnen krijgen. Die positieve boodschap is de kracht van de SDG-agenda.
Waarom zetten we dan nog steeds niet alles op alles om in 2030 de SDG’s te behalen? Misschien omdat nog niet iedereen er voldoende in gelooft? Al die mensen en organisaties die zich bij de SDG-beweging hebben aangesloten, zijn erdoor geraakt. Maar breder in de maatschappij is het verhaal van de SDG’s nog onvoldoende geland.
Het verhaal van onze toekomst
Yuval Noah Harari laat in zijn bestseller Sapiens zien dat het succes van de mens gebouwd is op het delen van verhalen. Dankzij het collectieve voorstellingsvermogen zijn mensen in staat in grote groepen met elkaar samen te werken. Verhalen zijn de dragers van gedeelde waarden.
De huidige tijd kenmerkt zich door steeds grotere twijfel over de waarden – de verhalen – waarmee we zijn opgegroeid. Vooral jongeren voelen die onzekerheid. Maar de zoektocht naar betekenis zien we steeds breder in de maatschappij.
De jonge wetenschapper Phoebe Tickell schreef recent een mooi essay over de behoefte aan nieuwe verhalen over wat het betekent om mens te zijn in deze tijd van verandering. Zij pleit voor het herdefiniëren van wat we als gemeenschap en als individu van waarde achten:
“What makes a ‘whole’ human being — a sense of connection, meaning, purpose, self-worth, justice, community, belonging, and a sense of love for this planet, this one short life, and humanity at large?”
De 2030 Agenda geeft een aanzet tot het beantwoorden van die vragen, met een nieuwe visie op hoe we willen dat de wereld eruit ziet. Om daarheen op pad te gaan zullen we onze oude verhalen – onze ’comfort zone’ – moeten verlaten. Dat is zoals Maria van der Heijden onlangs schreef ongemakkelijk
Om de sprong te durven wagen hebben we een nieuw verhaal nodig. Eén dat ons doet geloven in een ander soort economie en inclusievere manier van samenleven. Dat is het verhaal van de SDG’s. Als 193 wereldleiders het voor zich kunnen zien, kunnen we er allemaal in geloven. Stel je eens voor …
Sandra Pellegrom is nationaal SDG-coördinator. Volg Sandra op LinkedIn en Twitter om op de hoogte te blijven van haar werk richting het behalen van de SDG’s in Nederland.